Jan Biegański (1863 – 1939)
Jeden z pionierów polskiego ziołolecznictwa. Urodził się w miejscowości Skępe w dzisiejszym województwie kujawsko-pomorskim, gdzie przez wiele lat mieszkał i prowadził aptekę. Większość życia poświęcił badaniu leczniczych właściwości roślin i popularyzowaniu ich uprawy. Zbierał zioła na naturalnych stanowiskach w okolicach Skępego, hodował w swoim ogródku, zarówno rośliny rodzime, jak też obce. Sporządzał z nich leki, które aplikował pacjentom, sprawdzając w ten sposób ich skuteczność. Posiadł ogromną, teoretyczną i praktyczną wiedzę o ziołolecznictwie, z którą dzielił się pisząc liczne, fachowe artykuły i rozprawy. Wydał także szereg publikacji książkowych, które do tej pory zachowały naukową wartość i aktualność. Najważniejsze z nich to „Rośliny lekarskie i ich uprawa” (1894), „Zioła apteczne. Treściwy opis hodowli” (1904), „Ogródek lekarski przy szkole” (1922), „Zielarz. Podręcznik dla zbierających zioła” (1932), „Ziołolecznictwo” (1939). Publikacje te były często wznawiane, także współcześnie i nadal są poszukiwane na rynku księgarskim.
